ریشه های آسمان

بعدها این قصه ها را رو کنم اما نشد

خواستم بزمی به توجيه دل دیوانه ام 

با ترنج و یوسف و چاقو کنم، اما نشد

آفتابی بود و رنجی بردم و می خواستم

تکیه ای بر سایه ی ناژو کنم، اما نشد

برکه ای می خواستم آرام و مهتابي لطیف

عاشقانه در بلم پارو کنم، اما نشد

گفته بودم وقت تشريف تو با دلواپسی

کوچه را هم آب و هم جارو کنم، اما نشد

یوسف شهری و من در آرزوی عطر تو

متر متر کوچه ها را بو کنم اما نشد

روزها در انجماد این حقیقت ساکت و 

نیمه شب با مرغ حق ياهو کنم اما نشد

شیر بودم اقتدار من اجازه داده بود 

قصد صید ناز آن آهو کنم،  اما نشد

عقل محتاط است و دل در کوشش دیوانگی

جهد کردم این دو را همسو کنم اما نشد

زندگی حکم است و دستم یک دل بی سرنوشت 

خواستم برگ برنده رو کنم،  اما نشد.

 سرافراز، دندان خشم بر جگر خسته بست و رفت.

وارطان سخن بگو

مرغ سکوت جوجه مرگی فجیع را در آشیان به بیضه نشست.

وارطان سخن نگفت چو خورشید از تیرگی در آمد ودر خون نشست و رفت

وارطان سخن نگفت 

وارطان ستاره بود

یک دم در این ظلام درخشید وجست و رفت

وارطان سخن نگفت

وارطان بنفشه بود

گل داد و مژده داد" زمستان شکست" و رفت

و رفت 

و رفت آرام جانم، پناهم، پدرم.

نميدونم از قبل ترها چرا هي مدام دیالوگ فیلم علی حاتمی رو تکرار میکردم؛

 آیین چراغ خاموشی نیست.

شمس من باشی ، شرر پاشی ، بشورانی مرا

خسته ام از انزوای این سکوت لعنتی

میهمانم کن به آواز شجریانی مرا

گم شدم در داستان بی سرانجام جهان

جان رستاخیز من، پیدا و پنهانی مرا

هفت سالِ آب و آبادانی ام دیگر بس است

هفت سالِ دیگرش باید به ویرانی مرا

من هرات و بامیان و بلخ پر رنج توأم

تو دیار شعرخیزی چون خراسانی مرا

مثل آهویی که دل بسته به صیاد خودش

دوست دارم توی چنگالت بچرخانی مرا

با دوچشمان غزلخیز تو حافظ می شوم

التهاب واژه هایی ، روح دیوانی مرا

من که مثل یک جواب ساده ی اقلیدسم

تو سئوال سخت افلاطون یونانی مرا

مانده ام نام تو در بین کدامین واژه است؟

هم تو زخمی هم تو دردی هم تو درمانی مرا

بستری خشکم ولی آبستن صد جویبار

ریشه های من تویی ، آغاز بارانی مرا

من طنین شعر شورانگیز سعدی می شوم

تو شروع واژه های رو به پایانی مرا